Eastern Cape & Route 62

Zijn er teveel olifanten in Zuid Afrika? Dat leek ons een onzinnige vraag gezien het aantal akties (liedjes, handtekeningen, boycots) dat er nog steeds gaande is om de olifanten te redden. Kennelijk is de olifant nog bedreigd toch? Dat is ook zo als je het beschouwt vanuit het verleden toen er grote groepen vrijelijk door zuidelijk Afrika trokken. Dan zijn de tienduizenden die er nog over zijn niet veel. Maar als hun levensruimte vervolgens beperkt wordt tot een paar natuur reservaten dan wordt het een ander verhaal. Het Kruger zit met zijn 20.000 olifanten bijvoorbeeld aan de grens van wat het gebied kan hebben.
Voorstellen om te ‘cullen’ (afschieten) vielen slecht bij het publiek en leidden meteen tot internationale protesten en een vermindering van het toerisme.
Verplaatsen valt om voor de hand liggende redenen ook niet mee. Een olifant kun je gratis krijgen zolang je maar de hele familie adopteert (anders worden ze gek van verdriet), er een goede plek voor hebt en zelf het vervoer betaalt. Goeie verkoper die het dan nog lukt een klant te vinden.
Kleinere aantallen kunnen ze nog steriliseren maar als het om duizenden gaat wordt ook die optie lastiger. Dus vertelde de zeer kundige Xhosa gids (hij had NQ level 4, het hoogste niveau in fieldguiding, dus als ‘level 1-er’ keek ik vanzelfsprekend erg naar hem op. Met hem mochten we te paard het Addo park in. De andere dieren zien en ruiken vooral het paard en gaan onverstoord door met waar ze me bezig waren) ) dat er toch ‘geculd’ wordt maar dat ze dat zo onopvallend mogelijk doen. Het schieten gebeurt vanuit helikopters in druk bezochte toeristen gebieden dus hoe ze dat onopvallend doen is me een raadsel.
We hadden dat aan de ene kant wel eens willen meemaken omdat het een interessant dilemma is en de taak van een game ranger tenslotte verantwoord natuurbeheer omvat. Maar toen we in Addo Elephant park omringd waren door de meeste van de 450 olifanten die het park rijk is en de jonkies zagen spelen voorzover de zeer beschermende volwassenen dat toelieten, leek ons dat een beter beeld om te bewaren op ons netvlies.
Laten we hopen dat het menselijk deel van de wereldbevolking de wijsheid kan opbrengen om niet het hele aardopppervlak voor zichzelf op te eisen maar ook andere soorten de ruimte te gunnen. Die notie is hier overigens nog niet echt aangeslagen want de traditie schrijft hier nog steeds grote gezinnen voor. Traditie vinden velen zo belangrijk dat het lijkt alsof het verleden ze meer aan het hart gaat dan de toekomst.

We komen ook door dorpen waar hele nieuwe culturen ontstaan omdat zoekende individuen uit de hele wereld daar neergestreken zijn. Zoals Barrydale (aan de Route 62) waar de plaatselijke bevolking vond dat wij ons daar ook moesten settelen. Maltese koffie, Duitse taart, Kroatische gastvrijheid en een Franse manicure werden in de strijd gegooid om ons te overtuigen. Het verhaal over de positieve spitituele energie dankzij de samenkomst van vele aardstralen precies onder Barrydale (ook zeer bevorderlijk voor yoga) deed ons nog aarzelen maar we hebben onze tocht langs de route 62 tocht verder voortgezet.

Ons energie niveau kent zo z’n ups en downs. De ups komen van wandeltochten (en klauterpartijen) langs de spectaculaire kust van bijvoorbeeld Tsitsikamma park. Of het ontdekken van een kolonie African sacred ibissen (met daarbij de nesten van de Southern masked weaver) tijdens een andere wandeling. De downs komen van de heerlijke maaltijden (struisvogelbiefstuk uit Oudtshoorn, de struisvogelstad van ZA) voorafgegaan door een vonkelwijn, vergezeld door een Shiraz cabernet sauvignon en afgesloten met een Muscadel. Op die momenten is het ‘ablution block’ op de camping nog iets verder lopen dan anders.

Voor meer foto's kijk op wereldreis2010.phanpare.com