Japan: Hiroshima, Miyajima en Nagasaki.

De viering van Koninginnedag begon voor ons vandaag op de rode loper van paleis Huis ten Bosch. Daarna mochten we daar van dichtbij de gouden koets en de ‘Fryske hynders’ inspecteren die de koets op Prinsjesdag door Den Haag trekken. Onze feestelijke tocht vervolgde door Amsterdam, Delft, Den Haag en Spakenburg waar we natuurlijk de onvermijdelijke optochten, het koekhappen en de klompendansen moesten bewonderen. We proefden van de kaasblokjes die werden uitgedeeld en de stroopwafels terwijl we meedeinden op de muziek van draai-orgels en dweilorkesten. Weer in Amsterdam aangekomen waar we het diner bij Hotel de L’Europe genoten keken we tevreden terug op deze zeer geslaagde Koninginnedag.
De honderden Japanners en paar westerlingen die ook rondliepen in thema-park ‘Huis ten Bosch’ bij Nagasaki hadden waarschijnlijk geen idee dat er voor de Nederlanders iets te vieren was. Maar ook zij keken net als wij hun ogen uit naar deze geperfectioneerde kopie van delen van Nederland. Helemaal op ware grootte schijnt het niet te zijn, maar laten we het zo zeggen: het lijkt aanzienlijk meer op het origineel dan op Madurodam.
De enige smet op deze dag was dat ik had verwacht dat wij als Nederlanders op ‘Queensday’ toch wel gratis naar binnen mochten maar onderhandelen is een slecht begrepen concept in Japan. Meestal kijken ze glazig terug en noemen nogmaals het reeds genoemde bedrag of roepen een collega om het te herhalen. Op z’n best lachen ze heel voorzichtig en zeggen dan aarzelend: ‘maybe we don’t have that service’. Normaal gesproken zie ik in ‘maybe’ nog wel kansen maar ik heb ervaren dat die in Japan nihil zijn.

We reizen door het land met een soort ‘tiener tour kaart’ die hier de ‘Japan Railway pass’ heet. Zoals bekend zijn de treinen in Japan zeer stipt (een paar minuten voor de aankomsttijd begint het perron personeel al zenuwachtig op z’n horloge te kijken) en sommige treinen (de zogenaamde Shinkansen en Nozomi) zijn daarnaast ook nog eens razendsnel.
Om uit te vinden hoe we moeten reizen, waar we moeten overstappen en vanaf welk perron onze trein gaat zou het handig zijn om Japans te kunnen lezen. Je voelt je toch een soort analfabeet als je de tekens op de borden in gedachten met je vinger na trekt om ze te vergelijken met die op je papiertje. Maar tot nog toe gaat het allemaal prima ook al omdat de conversatie met het balie personeel niet zo complex hoeft te zijn. We noemen de eindbestemming en trekken daarbij de wenkbrauwen vragend op. Het balie personeel antwoordt daarop door de vertrektijd op een briefje te schrijven en met het juiste aantal vingers in de lucht het perronnummer aan te geven. Gaat nooit mis. Tenzij…
We waren ruim te vroeg op het station en het leek mij een goed idee daar gebruik van te maken door een trein eerder te pakken. Ik zag op het informatiebord dat een eerdere trein naar onze bestemming op het punt stond te vertrekken van perron 11. We holden zo goed en zo kwaad als dat ging met al onze bagage naar de gereed staande trein. Nog even het perron en de bestemming gecontroleerd en hup we sprongen net op tijd naar binnen. Helemaal in mijn nopjes over deze aktie wees ik Ad op de aankondiging dat we inderdaad in de ‘Super Express’ naar Hiroshima zaten.
Meestal zitten de treinen nogal vol en daarom moet je een plaats reserveren. Maar ook daarmee hadden we geluk: er was genoeg plaats. Helaas bleek al snel waarom er bijna niemand in zat: deze trein ging inderdaad naar Hiroshima maar stopte op ieder tussenliggend station en bleef ook nog eens talloze keren staan om de snelle ‘bullet trains’ (waar we eigenlijk voor geboekt hadden) voorbij te laten razen. We hebben er uiteindelijk een uur en drie kwartier langer over gedaan. In die tijd zijn we door 5 bullet trains ingehaald en alle 5 keren heb ik Ad moeten beloven dat ik nooit weer zo eigengereid zal zijn.
Staand bij de Atomic-Bomb Dome in Hiroshima zagen we de relativiteit van ons treinreis-leed al snel in. Hiroshima is nu een bedrijvige stad maar we liepen daar toch een beetje met een soort plaatsvervangende schaamte rond. Wat een verwoesting heeft daar plaatsgevonden.

De volgende dag zijn we naar het sprookjesachtige eiland Miyajima afgereisd. De poort van de Itsukushima-jinja tempel die daar voor de kust staat is de meest gefotografeerde plek van Japan. Dat wetende hielden we de camera in de aanslag om nog eens 104 foto’s aan het Itsukushima-jinja plaatjes universum toe te voegen.
Voor meer foto's kijk op: http://wereldreis2010.phanfare.com

Japan: Kyoto en Nara.

Japanners maken veel werk van hun uiterlijk. Vooral de jongeren dragen de wonderlijkste creaties en lopen daar graag mee te flaneren. Was het vroeger nog zo dat Japan bekend stond om het kopiëren van van alles, tegenwoordig staat het bovenaan de lijst van beroemde trendwatchers om hier te spotten wat wij straks gaan dragen. Wel dames dan kan ik dat nu vast verklappen: het wordt een kort broekje met heel veel ruches waar overheen een zo mogelijk nog korter rokje gedragen wordt zodat net de kantjes van het broekje eronderuit piepen. Ik vond het echt vernieuwend en stond er met belangstelling naar te kijken maar na de dodelijke opmerking van Ad dat het alleen geschikt is voor graatmagere meisjes van hooguit 17, zit er weinig anders op dan een meer ‘volwassen’ versie van deze aankomende trend te bedenken.
De geisha’s doen natuurlijk niet mee aan modegrillen. Die blijven hun serene zelf als verpersoonlijking van de Japanse cultuur. Hun prijskaartje is overigens wel met de tijd meegegaan: $3000 voor een avond sessie. Daarvoor wordt je thee dan wel héél zorgvuldig ingeschonken en worden de dansbewegingen met uiterste precisie uitgevoerd.
In heel Japan zie je veel tempels en in Kyoto en Nara staan de prachtigste exemplaren. Tempels worden hier door jong en oud veelvuldig bezocht. Wordt bij ons alles wat met spiritualiteit te maken heeft gebracht als iets wat lijnrecht staat tegenover ‘platte commercie’ en ‘het jachtige bestaan van alledag’; hier gaat dat vrolijk samen. Goden worden via een efficiënt ritueel (muntje in een bak werpen, bel luiden, 2x in de handen klappen en afsluiten met een buiging) aangeroepen om te helpen succesvol te zijn in het dagelijks leven en te krijgen wat men graag wil hebben. Kinderen vragen om meer zakgeld terwijl vader vraagt om een promotie; zoiets. In en bij de tempels heerst ook vaak een gezellige, kermis-achtige sfeer omdat er talloze kraampjes staan die religieuze snuisterijen verkopen. Je kunt er bijvoorbeeld een T-shirt met een afbeelding van je favoriete God/Buddha kopen of een amulet voor welk soort geluk dan ook of een briefje waarop een persoonlijke voorspelling staat, vergelijkbaar met een fortune cookie.

De mannen (en een paar vrouwelijke priesters) die van de religie hun professie hebben gemaakt werken uiteraard met veel uitvoeriger rituelen. We hebben een paar van deze kleurrijke evenementen mogen meemaken. Helaas zijn er weinig mensen die Engels spreken dus is de betekenis van wat we zagen aan onze eigen fantasie overgelaten. We hadden sowieso graag met iemand willen bespreken hoe men de beide religies Shinto (waarbij men de Goden verzoekt het beter te krijgen) en Boeddhisme (waarbij het juist de bedoeling is niets te verlangen) in schijnbaar perfecte symbiose praktiseert.

Hoe is het nu om te vertoeven in een samenleving waar mensen geen rommel, peuken of kauwgom op straat gooien; waar verkeersdeelnemers zich keurig aan de regels houden; waar winkels geen anti-diefstal-poortjes of beveiligings personeel hebben; waar nergens een spoor van graffiti te bekennen is; waar fietsen (die overigens over de stoep moeten rijden: da’s niet handig in de drukke straten van de Japanse steden) gewoon aan de kant geparkeerd staan en niet vlak voor de ingang van het etablissement waar de eigenaar toevallig naar binnen moest; waar winkelpersoneel/obers/treinpersoneel je blij tegemoet treden om je te verwelkomen en te helpen; waar mensen op straat zich verontschuldigen als ze jou per ongeluk aanstoten (en niet krijsen: “takkewijf ken je niet uitkijken” zoals laatst in Amsterdam); waar respect meer iets is wat men aan anderen betoont dan wat men op hoge toon voor zichzelf eist? Dat was toch heel beklemmend en belemmerend voor de persoonlijke vrijheid vonden we in Nederland? Dat soort betuttelend kleinburgerlijk fatsoen moest daarom toch afgeschaft worden? Hier is dat gelukkig nog heel vanzelfsprekend en onze ervaring is dat het juist heel erg prettig is.
Voor meer foto's kijk op http://wereldreis2010.phanfare.com

Japan: Nikko > Nagano > Takayama

Vantevoren had het nog zo aanlokkelijk geleken: een paar weken lang alleen maar heerlijk Japans eten. Maar wat we nooit hadden gedacht is toch gebeurd en eigenlijk ook al heel snel: het ging ons tegen staan. Dat komt door het ontbijt. Allerlei vissoorten, vissoep, en in zeewier gewikkelde tofu-balletjes zijn lastig naar binnen te werken op je nuchtere maag. Daar houd je de hele dag last van. We hebben daarom maar even een pauze genomen van het compleet onderdompelen in de Japanse cultuur en leefwijze. Ik durf het amper te bekennen maar we slapen nu in een Best Western hotel en hadden koffie met croissants als ontbijt vanmorgen. Avonturiers van niks inderdaad; ik weet het.
Dat neemt niet weg dat we de ervaring om in Ryokans (traditionele Japanse overnachtings plaatsen) te verblijven fantastisch vonden en we binnenkort die draad weer oppakken. De kamer in Ryokans is zoals de Japanners hun huizen inrichten: uiterst sober. Er liggen matten op de grond waar alleen een lage tafel op staat. De futons en beddengoed zijn opgeborgen in de kast. Nadat je de maaltijd zittend op de grond hebt genuttigd komt het kamermeisje om de tafel opzij te schuiven, de futons uit de kast te voorschijn te halen en op de grond op te maken.
Waar we ook niet op gerekend hadden is dat het hier nog behoorlijk koud kan zijn. In de tempelstad Nikko lag zelfs nog sneeuw. Nu ligt Nikko weliswaar in de “Japanse Alpen” dus zo gek was het nu ook weer niet maar Ad’s thema: ‘follow de sun’ hebben we dus wel even in de koelkast moeten zetten. De tempels werden af en toe half aan het oog onttrokken door mistflarden van laaghangende bewolking. Dat zorgde dan wel weer voor een prachtige mysterieuze sfeer.
De volgende dagen werd het weer volop lente waardoor de kersenbloesem authentieke dorpen als Takayama en Hida-No-Sato uitbundig versierde. Voor de sneeuw aapjes in Yudanaka (nabij Nagano) is het aanbreken van de lente overigens het teken om uit bad te komen. In de koude winters verwarmen ze zich door in de natuurlijke hete bronbaden te gaan zitten. Een uniek gezicht. Bijzondere aapjes: daar wilde Margriet natuurlijk naar toe, ook al was het nogal een reis om er te komen met de trein, bus en nog een flink stuk te voet. Gelukkig waren er nog en paar koukleumen die zichtbaar genietend, met half gesloten ogen in het warme water zaten. Het zag er zo menselijk uit dat je bijna verwachtte dat ze hun yukatas (soort huiskimono) en slippertjes zouden aantrekken na afloop.
Voor meer foto's ga naar: http://wereldreis2010.phanfare.com

Japan / Tokyo

Twintig jaar geleden werd ik hier nog aangestaard, om een handtekening gevraagd en nagewezen; nu kijkt niemand meer op of om. Ongetwijfeld zijn het de Japanners die zo veranderd zijn, niet ik. Wat niet veranderd is is de ordentelijkheid waarmee het openbare leven verloopt, de veelheid aan lawaaierige speelhallen en de strenge uniformpjes van de schoolkinderen. Jongetjes zien er uit als mini politie agentjes en meisjes als mini conductrices.
Het bruist van het leven in de grootste metropool ter wereld (35.6 mio inwoners) en op de een of andere rare manier is het verrassend en herkenbaar tegelijk. Op de vismarkt heerst dezelfde bedrijvige sfeer als op alle vismarkten ter wereld maar wat ze er verhandelen ziet er soms buitenaards uit. Het Italiaanse restaurant (Ad wilde na 2 dagen Japans eten 'wel eens wat anders') heeft gewoon spaghetti op de kaart staan maar die wordt dan wel geserveerd met soja saus. Na onze traditionele badhuis ervaring ('onsen') hier snappen we trouwens helemaal waarom die, in tegenstelling tot de sushi restaurants, geen internationaal succes zijn geworden. De massage voelde als een ware marteling en het ontspannende voetbad bleek een een bodem van vlijmscherpe steentjes te hebben.
De voorliefde van Japanners voor gadgets zie je overal terug. Toen ik hier de eerste keer naar een toilet ging en de deksel omhoog wilde doen bleek dat de pot mij al aan had zien komen want de deksel ging vanzelf omhoog vlak voordat ik eraan toe was. Ik kon hem nog net ontwijken. De meeste toiletpotten zijn ook voorzien van een uitgebreid bedieningspaneel. Je kunt de temperatuur van de bril instellen, bepalen of je billen schoongespoten dan wel -gesproeid moeten worden, het geluid van het doorspoelen instellen en de geur van de verstuiver bepalen. Mijn ervaring: als de instructies alleen in het Japans zijn en je bent die taal niet machtig kun je beter van het paneel afblijven.
Natuurlijk mocht een bezoek aan de Sony showroom niet ontbreken; alle nieuwe en toekomstige modellen kun je daar uitproberen. We waren dolenthousiast over de 3-D TV; dat verandert TV kijken compleet. Margriet zag zich omringd door alle dieren uit de natuurdocumentaire en Ad had het gevoel alsof hij midden op het voetbalveld tussen de spelers stond. Eindelijk mag de 20 jaar oude TV thuis vervangen worden...tenzij Philips inderdaad binnenkort met een 3-D TV op de markt komt waarbij je geen brilletje op hoeft zoals Ab in Peking had gezien. We hebben ook geconstateerd dat de nieuwe video camera's piepklein zijn en toch een haarscherp beeld geven. Toen Margriet in een hoekje van de showroom even onopvallend haar kleding herschikte bleek daar een video camera staan die het beeld keurig projekteerde op alle nieuwste-model TV schermen in de hele showroom. Toen was het tijd om weer naar buiten te gaan, op zoek naar de Toyota showroom.
Voor meer foto's kijk op http://wereldreis2010.phanfare.com

Amsterdam

Jaja jullie zien het goed...... Amsterdam. We zijn weer even terug voor het regelen van de visa voor China, Nepal & Bhutan. Met name de visa voor China kunnen alleen in het het land van herkomst aangevraagd worden.

Maandag 12 april as vertrekken we weer met bestemming Japan, en vervolgens gaan we naar China > Nepal > Bhutan.