De viering van Koninginnedag begon voor ons vandaag op de rode loper van paleis Huis ten Bosch. Daarna mochten we daar van dichtbij de gouden koets en de ‘Fryske hynders’ inspecteren die de koets op Prinsjesdag door Den Haag trekken. Onze feestelijke tocht vervolgde door Amsterdam, Delft, Den Haag en Spakenburg waar we natuurlijk de onvermijdelijke optochten, het koekhappen en de klompendansen moesten bewonderen. We proefden van de kaasblokjes die werden uitgedeeld en de stroopwafels terwijl we meedeinden op de muziek van draai-orgels en dweilorkesten. Weer in Amsterdam aangekomen waar we het diner bij Hotel de L’Europe genoten keken we tevreden terug op deze zeer geslaagde Koninginnedag.
De honderden Japanners en paar westerlingen die ook rondliepen in thema-park ‘Huis ten Bosch’ bij Nagasaki hadden waarschijnlijk geen idee dat er voor de Nederlanders iets te vieren was. Maar ook zij keken net als wij hun ogen uit naar deze geperfectioneerde kopie van delen van Nederland. Helemaal op ware grootte schijnt het niet te zijn, maar laten we het zo zeggen: het lijkt aanzienlijk meer op het origineel dan op Madurodam.
De enige smet op deze dag was dat ik had verwacht dat wij als Nederlanders op ‘Queensday’ toch wel gratis naar binnen mochten maar onderhandelen is een slecht begrepen concept in Japan. Meestal kijken ze glazig terug en noemen nogmaals het reeds genoemde bedrag of roepen een collega om het te herhalen. Op z’n best lachen ze heel voorzichtig en zeggen dan aarzelend: ‘maybe we don’t have that service’. Normaal gesproken zie ik in ‘maybe’ nog wel kansen maar ik heb ervaren dat die in Japan nihil zijn.
We reizen door het land met een soort ‘tiener tour kaart’ die hier de ‘Japan Railway pass’ heet. Zoals bekend zijn de treinen in Japan zeer stipt (een paar minuten voor de aankomsttijd begint het perron personeel al zenuwachtig op z’n horloge te kijken) en sommige treinen (de zogenaamde Shinkansen en Nozomi) zijn daarnaast ook nog eens razendsnel.
Om uit te vinden hoe we moeten reizen, waar we moeten overstappen en vanaf welk perron onze trein gaat zou het handig zijn om Japans te kunnen lezen. Je voelt je toch een soort analfabeet als je de tekens op de borden in gedachten met je vinger na trekt om ze te vergelijken met die op je papiertje. Maar tot nog toe gaat het allemaal prima ook al omdat de conversatie met het balie personeel niet zo complex hoeft te zijn. We noemen de eindbestemming en trekken daarbij de wenkbrauwen vragend op. Het balie personeel antwoordt daarop door de vertrektijd op een briefje te schrijven en met het juiste aantal vingers in de lucht het perronnummer aan te geven. Gaat nooit mis. Tenzij…
We waren ruim te vroeg op het station en het leek mij een goed idee daar gebruik van te maken door een trein eerder te pakken. Ik zag op het informatiebord dat een eerdere trein naar onze bestemming op het punt stond te vertrekken van perron 11. We holden zo goed en zo kwaad als dat ging met al onze bagage naar de gereed staande trein. Nog even het perron en de bestemming gecontroleerd en hup we sprongen net op tijd naar binnen. Helemaal in mijn nopjes over deze aktie wees ik Ad op de aankondiging dat we inderdaad in de ‘Super Express’ naar Hiroshima zaten. Meestal zitten de treinen nogal vol en daarom moet je een plaats reserveren. Maar ook daarmee hadden we geluk: er was genoeg plaats. Helaas bleek al snel waarom er bijna niemand in zat: deze trein ging inderdaad naar Hiroshima maar stopte op ieder tussenliggend station en bleef ook nog eens talloze keren staan om de snelle ‘bullet trains’ (waar we eigenlijk voor geboekt hadden) voorbij te laten razen. We hebben er uiteindelijk een uur en drie kwartier langer over gedaan. In die tijd zijn we door 5 bullet trains ingehaald en alle 5 keren heb ik Ad moeten beloven dat ik nooit weer zo eigengereid zal zijn.
Staand bij de Atomic-Bomb Dome in Hiroshima zagen we de relativiteit van ons treinreis-leed al snel in. Hiroshima is nu een bedrijvige stad maar we liepen daar toch een beetje met een soort plaatsvervangende schaamte rond. Wat een verwoesting heeft daar plaatsgevonden.
De volgende dag zijn we naar het sprookjesachtige eiland Miyajima afgereisd. De poort van de Itsukushima-jinja tempel die daar voor de kust staat is de meest gefotografeerde plek van Japan. Dat wetende hielden we de camera in de aanslag om nog eens 104 foto’s aan het Itsukushima-jinja plaatjes universum toe te voegen.
Voor meer foto's kijk op: http://wereldreis2010.phanfare.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten