Japan: Nikko > Nagano > Takayama

Vantevoren had het nog zo aanlokkelijk geleken: een paar weken lang alleen maar heerlijk Japans eten. Maar wat we nooit hadden gedacht is toch gebeurd en eigenlijk ook al heel snel: het ging ons tegen staan. Dat komt door het ontbijt. Allerlei vissoorten, vissoep, en in zeewier gewikkelde tofu-balletjes zijn lastig naar binnen te werken op je nuchtere maag. Daar houd je de hele dag last van. We hebben daarom maar even een pauze genomen van het compleet onderdompelen in de Japanse cultuur en leefwijze. Ik durf het amper te bekennen maar we slapen nu in een Best Western hotel en hadden koffie met croissants als ontbijt vanmorgen. Avonturiers van niks inderdaad; ik weet het.
Dat neemt niet weg dat we de ervaring om in Ryokans (traditionele Japanse overnachtings plaatsen) te verblijven fantastisch vonden en we binnenkort die draad weer oppakken. De kamer in Ryokans is zoals de Japanners hun huizen inrichten: uiterst sober. Er liggen matten op de grond waar alleen een lage tafel op staat. De futons en beddengoed zijn opgeborgen in de kast. Nadat je de maaltijd zittend op de grond hebt genuttigd komt het kamermeisje om de tafel opzij te schuiven, de futons uit de kast te voorschijn te halen en op de grond op te maken.
Waar we ook niet op gerekend hadden is dat het hier nog behoorlijk koud kan zijn. In de tempelstad Nikko lag zelfs nog sneeuw. Nu ligt Nikko weliswaar in de “Japanse Alpen” dus zo gek was het nu ook weer niet maar Ad’s thema: ‘follow de sun’ hebben we dus wel even in de koelkast moeten zetten. De tempels werden af en toe half aan het oog onttrokken door mistflarden van laaghangende bewolking. Dat zorgde dan wel weer voor een prachtige mysterieuze sfeer.
De volgende dagen werd het weer volop lente waardoor de kersenbloesem authentieke dorpen als Takayama en Hida-No-Sato uitbundig versierde. Voor de sneeuw aapjes in Yudanaka (nabij Nagano) is het aanbreken van de lente overigens het teken om uit bad te komen. In de koude winters verwarmen ze zich door in de natuurlijke hete bronbaden te gaan zitten. Een uniek gezicht. Bijzondere aapjes: daar wilde Margriet natuurlijk naar toe, ook al was het nogal een reis om er te komen met de trein, bus en nog een flink stuk te voet. Gelukkig waren er nog en paar koukleumen die zichtbaar genietend, met half gesloten ogen in het warme water zaten. Het zag er zo menselijk uit dat je bijna verwachtte dat ze hun yukatas (soort huiskimono) en slippertjes zouden aantrekken na afloop.
Voor meer foto's ga naar: http://wereldreis2010.phanfare.com