De koosnaam van Washington state is ‘evergreen state’. Die naam heeft het te danken aan de grote variatie in biodiversiteit. Er zijn uitgestrekte bossen, unieke wetlands, eindeloze witte stranden, duinen en bergen, weilanden vol bloemen en zelfs omvangrijke regenwouden. Maar alles heeft z’n prijs: het regent er ruim 300 dagen per jaar. Heel even overwogen we om zuidwaarts te rijden om de zon op te zoeken maar de wetenschap dat het klimaat waarschijnlijk niet zo snel verandert dat het tijdens ons leven hier nog eens een zonovergoten oord gaat worden weerhield ons ervan. We zijn hier nú dus we gaan er nú van genieten. Zo tussen de ‘drizzle’ buien door konden we prima fietsen en golfen (en dat schijnt toch al een ‘all weather sport’ te zijn).
Net als in Zuid Afrika hebben we weer een camper gehuurd alleen is deze een slag groter. Het was de kleinste die we konden vinden en dan nog voelen we ons bijna vrachtwagenbestuurders. Maar vergeleken met de enorme joekels die je hier rond ziet rijden hebben wij een soort kabouterhuisje. Veel van die tig-tonners zijn ook alleen tijdelijke onderkomens voor vakantievierders maar er zijn ook tienduizenden families die er permanent in wonen en rondtrekken. Ze zijn lid van diverse clubs en spreken dan met de leden van zo’n club af om elkaar op bepaalde campings te ontmoeten. Daar staan ze dan een paar dagen of weken totdat ze weer vertrekken naar hun volgende vrienden/buren kring. Vaak zijn het stellen die met pensioen zijn en we waren verbaasd te vernemen dat die pensioenleeftijd voor heel wat mensen vrij jong begint. Militairen met 40 jaar, leraren met 50 en andere ambtenaren met 55 jaar. Er zitten ook veel zelfstandige ondernemers tussen die ‘binnen’ zijn en boeren die hun land voor veel geld hebben kunnen verkopen. Hun kinderen studeren of werken vaak elders in het land dus daar hoeven ze niet voor thuis te blijven.
De camping annex golfbaan waar we gister stonden was zo’n club-reünie plek. In dit geval van Friezen die vroeger met hun emigrerende ouders mee naar Amerika gekomen zijn. Mijn Friese afkomst was aanleiding om ons meteen helemaal in de club op te nemen; er was geen ontkomen aan. We werden bestookt met vragen, goede adviezen en vooral véél eten. En de kilo’s die we in Azië kwijt zijn geraakt vliegen er hier toch al zo makkelijk weer aan met al die giant-size verpakkingen lekkers. De stemming werd helemaal nostalgisch toen we ’s avonds bij het kampvuur Friese liederen zongen; “smûk skaedzjend beamtegrien oeral yn’t rûn” en zo.
Amerikanen zijn over het algemeen ontzettend trots op hun land en deze eerste generatie immigranten waren geen uitzondering. De meesten woonden in Oregon en dat vonden ze verreweg de mooiste staat: “it is just drop dead gorgeous you know”. Terwijl ze vertelden werd ons duidelijk waar Oregon ligt en begrepen we ook meteen waarom onze kaarten van Washington en Californië niet op elkaar aansluiten: er ligt nog een staat tussen…
Het wereldkampioenschap voetbal leeft hier nauwelijks tot niet. Als wij erover beginnen wensen ze ons op een hartelijke toon sterkte en succes maar dat komt meer door hun algemene vriendelijkheid dan door hun interesse voor voetbal. We zitten altijd alleen voor de tv te kijken. Na ons verlies vandaag zijn we naar Cape Disappointment gereden, dat leek ons wel toepasselijk. Toen we aan de balie medewerker van de camping uitlegden dat we ook ‘disappointed’ waren omdat we van de Spanjaarden hadden verloren reageerde hij met: ‘there must have been some kind of game then?’. Van voetbalkoorts is hier dus niet echt sprake zeg maar. Nou ja, die van ons is inmiddels ook behoorlijk afgezwakt.
In Washington hebben we de ‘route 101’ opgepakt die dit kwartaal onze voornaamste leidraad zal zijn. Bij Seattle (waar o.a. de hoofdkantoren van Microsoft, Boeing en Starbucks gevestigd zijn) was het nog razend druk op de weg maar even verderop konden we rustig toeren. En al die tijd was de Mount Rainier (14.500 feet hoog) een onwezenlijk baken in de verte. Voor meer foto’s zie: http://wereldreis2010.phanfare.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten