De Trans Kalahari Highway

De Trans Kalahari highway begint bij Swakopmund als nauwelijks meer dan een geasfalteerd karrenspoor. Niettemin rijdt er voornamelijk zwaar vrachtverkeer over dus je knijpt iedere keer je billen bijelkaar als je zo’n vrachtwagen met oplegger moet passeren. De berm is geen optie want zowel links als rechts (wat sowieso niet verstandig is want daar vandaan komt die vrachtwagen) van de weg begint meteen het rulle zand van de woestijn die zich honderden kilometers uitstrekt. Naarmate je meer naar het het oosten rijdt wordt het geleidelijk aan groener; van stugge beige toefjes gras in het begin tot weelderige groene, met bomen bezaaide heuvels in de buurt van Windhoek. Halverwege heb je Spitskoppe, een aantal bergen en rotsen van oranje graniet in de ‘middle of nowhere’. Hier zijn veel tekeningen van Bushmen bewaard gebleven. De gids die we hadden meegenomen om ze ons te wijzen en te duiden behoorde uitgerekend tot de stam die de Bushmen hier ooit verdreven hebben, de Tamaras.

In de hoge duinen bij Swakopmund kun je sandboarden. Dat leek ons wel wat. De organisatie die we daarvoor hadden ingeschakeld kwam op de afgesproken ochtend een half uur te laat voorrijden in een aftands busje. De jongens die ons begroetten hadden rechtopstaande dreadlocks, felgekleurde T-shirts en spijkerbroeken waarvan de broeksband zo net onder de bolling van hun achterste bleef hangen. Het was niet mis te verstaan: sandboarden is een hippe sport.
Om boven de rap-muziek uit te komen moest ik schreeuwen om mijn vraag verstaanbaar te maken over of ze misschien honden hadden?
Toen ze daar verbaasd ‘no’ op antwoordden was ik mijn bruggetje kwijt naar ‘dat dacht ik al te ruiken’. Na afloop van het sandboarden werd echter duidelijk waar de zeer penetrante natte, oude hondenlucht dan wel door veroorzaakt werd: de berg skischoenen die achterin lag. Die waren natuurlijk doordrenkt met het inspannings- en angstzweet (en God weet wat nog meer) van heel veel verschillende voeten en dat lag daar nu gezellig te dampen.
Het sandboarden zelf was harstikke leuk. Het steeds naar de top van de duin moeten lopen (bij 35 graden) namen we dan ook voor lief. Omdat het heel redelijk ging werden we steeds overmoediger. Toen Ad een spectaculaire salto maakte dacht Margriet nog even dat hij echt een natuurtalent was maar aan het ontbreken van de juiste landingstechniek was al snel te zien dat het om een ongeplande manoeuvre ging. Zowel de rug- als de buikspieren waren er zodanig door verrekt dat Ad een paar dagen niet mobiel is geweest. Vanaf het bed noemde hij meermalen bewonderend Ina die een soortgelijk gevoel maanden heeft moeten doorstaan. Hij zei nog wel meer dingen maar die zijn niet geschikt om te publiceren. Ze komen waarschijnlijk zelfs niet eens door de censuur van internet.
Morgen begint ons werk in het natuurpark in de buurt van Okonjima en het is te hopen dat Ad daar fysiek weer klaar voor is. Het alternatief is ‘licht administratief werk’ zoals Arbo-artsen dat zo mooi omschrijven, maar daarvoor zijn we hier niet gekomen. Bovendien: zoals het er nu naar uitziet wordt het hooguit ‘liggend administratief werk’ en daar zit niemand op te wachten.

De camper hebben we met behulp van ductape, siliconen kit en een dweiltje weer piekfijn in orde gemaakt. De luxe van zo’n eigen onderkomen zullen we komende weken missen want AfriCat en PAWS (de organisaties waarvoor we gaan werken) hebben ons al voorbereid: ‘expect to rough it’. Dat houdt ook in dat er we niet hoeven te rekenen op GSM bereik of internet beschikbaarheid. Nou ja, met die ‘heavy duty working gloves’ die we daar schijnen te moeten dragen was het toch al heel lastig geworden om die telefoon- of computer toetsen te bedienen. We hopen op 27 maart weer wat te kunnen laten horen.