Of het de Zuid Afrikanen nou nog in het bloed zit of dat het alleen ingegeven wordt door economische omstandigheden is ons nog niet helemaal duidelijk maar mensen verhuizen hier veel. Geen dorp zo klein of er zitten wel een paar makelaars. Dat moet hier wel haast het meest gepraktiseerde beroep zijn.
Om de paar jaar zoeken mensen hun heil aan de andere kant van het land of in een heel ander land. Velen hebben familie leden die naar Europa, Australie, Canada of US zijn gegaan of ze komen daar zelf juist vandaan. Immigratie uit Zimbabwe is ook duidelijk te merken. Zimbabwanen staan bekend als harde werkers en de (illegale) uitzendbureaus vinden dan ook gemakkelijk een klus voor ze.
Dit zorgt wel voor onvrede onder de lokale zwarte bevolking die hierdoor het effekt van BE (black empowerment) ondermijnd zien. De BE wet zorgt er juist voor dat iedere onderneming een bepaalde hoeveelheid zwarten in dienst moet hebben. Het lijkt ons dat deze tewerkstelling vooral ten koste gaat van het gras: her en der zie je dat reeds zeer kort gras nog maar weer eens gemillimeterd wordt. De hoeveelheid ‘let-op-gevaar-vlaggenzwaaiers’ bij wegwerkzaamheden is vaak ook imposant. En verder zie je veel werknemers ‘op de reservebank zitten’ toe te kijken hoe één teamspeler werkt. Ze zitten ongetwijfeld inwendig te popelen om het werk over te nemen van die ene die wel wat doet maar dat weten ze goed te verbergen.
Dat er nog veel werkeloosheid heerst is ook duidelijk je hoort de onvrede daarover die zich vertaalt in teleurstelling over het ANC. Als je de kranten mag geloven is er daarom ook binnen het zelf ANC onenigheid. Bij de blanken leidt dit dan wel weer tot ongerustheid omdat een belangrijke stroming binnen het ANC nationalisatie van privé eigendommen propageert als oplossing.
Het mooie van politiek gekrakeel is wel dat het voer is voor cabaretiers en daarin is ZA geen uitzondering. Door de voorstelling van Dirk-Pieter Uijs in zijn ‘Evita se Perron’ theater in het stadje Darling, kreeg zelfs de toestand in Zimbabwe wel weer iets komisch (het originele apartheids bordje van de foto hangt in zijn ‘Nauseum’).
ZA moet het meer van z’n indrukwekkend natuurschoon hebben (mooie foto van die double collared sunbird hé?) dan van de architectuur. De meeste bebouwing is van de laatste decennia en hooguit funktioneel te noemen. Historische stadjes zoals Tulbagh (foto) uitgezonderd. Het is maar twee straten groot maar ieder pand (gebouwd tussen 1740 en 1840) is een plaatje.
Als je nog verder terug gaat in de tijd kom je bij de rieten hutten van de San uit. Het San educatie centrum !Khwatu Ttu in Yzerfontein schijnt een belangrijke rol te spelen in de tegenwoordige emancipatie van de San. Het is inspirerend om te zien hoe trots ze er op zijn.
Vandaag reden we vooral door San land; vanuit Cedarberg door Namaque naar de Namibische grens (aan de selectie van douane personeel valt hier veel te verbeteren...)
Voor San, geologen en botanisten is dit stuk van ZA vast reuze boeiend maar voor meer algemeen geinteresseerde natuurliefhebbers zoals wij is er weinig te genieten: dor, kaal en saai. In september schijnt het hier oogverblindend in bloei te staan maar dat duurt ons te lang, we zijn dus maar doorgereden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten