TIA; " This is Africa "

Als dingen niet gaan zoals bedoeld zeggen ze ook hier in Namibie doorgaans: ‘this is Africa’. Daarbij trekken ze een verongelijkt gezicht en halen berustend hun schouders op. Wij hebben ons deze kunst nog niet meester gemaakt en vragen ons dus nog regelmatig af ‘hoe dit nou toch mogelijk is’ en ‘waarom niemand er iets aan doet’? Zo ook toen we met de camper hopeloos vast kwamen te zitten in een droge rivierbedding op een doorgaande weg. Waarom had er geen bord gestaan (aan het begin van de weg, 120 km terug) dat je hier alleen met zware 4-wiel-aangedreven voertuigen langs kon? Waarom had een roadscraper de weg niet vrij gemaakt? ‘Ach’ zeiden de lokale bewoners ‘het is ieder jaar zo tijdens en na de regentijd; dat weet je gewoon’. ‘Soms staat er een bord maar soms waait dat om’. Ja, als je hier woont weet je dat ja, maar niet als je hier voor het eerst van je leven langs komt.
Enfin mopperen helpt niet dus Ad bleef bij de camper en Margriet lifte naar Seeheim 30 km verderop om hulp te regelen. Het aardige is dat je op zo’n dag in ieder geval veel kontakt met andere mensen hebt.
Mensen die je proberen los te trekken maar die het niet lukt,
mensen die je hun levensverhaal vertellen tijdens de lift
mensen die je probeert te weerhouden dezelfde fout te maken als wij (‘es geht wirklich nicht, Sie mussen zurueck kehren !’)
mensen die ook vast zijn komen te zitten terwijl je net anderen aan het overtuigen bent een andere route te kiezen
mensen die van die goedbedoelde adviezen geven terwijl het al te laat is
mensen die het dankzij de nodige ervaring lukt je door de rivierbedding te trekken (en die je daarna proberen eigen gemaakte meubels te verkopen die Prinses Irene ook in haar huis in Graaff-Reinet heeft staan)
Die dag kwamen we dus niet op de beoogde bestemming aan en dat bleek maar goed ook want zodoende belandden we op een levendige game-farm-camping nabij Keetmanshoop.
Naast de gewone boerderij-dieren waren er ook meerkatten, warthogs en cheetahs. De camper stond naast een zeldzaam kokerboombos en iets verder was een soort natuurlijk doolhof van dolorite rotsblok formaties.
’s Avonds en ’s nachts was de grond bezaaid met de meest rare insecten van Jurassic Park-achtige afmetingen. Waarschijnlijk meest vegetariers want ze waren dol op muesli.
Na een paar dagen zijn we alsnog doorgereden naar waar we naartoe op weg waren: de rode duinen van de Sossusvlei. Ton en Yvonne hadden ons gewaarschuwd voor koude nachten daar maar dat was duidelijk in een ander jaargetijde. Het was er nu bloedheet, ook ’s nachts. Liggend onder natgemaakte lakens en af en toe een koude douche nemend was het nog nauwelijks om uit te houden.
Niettemin hebben we overdag de hitte getrotseerd en een duin beklommen wat het vanwege het geweldige uitzicht en het stoere gevoel dubbel en dwars waard was.
Vandaag zijn we vanuit de Sossusvlei naar Swakopmund (aan de kust) gereden. Het Namibische landschap waar we door reden was echt bizar. Je zou er met gemak het totale oeuvre van Tolkien kunnen verfilmen. Zowel de Hobbits als de Orks zouden zich hier thuis voelen. Ook wij zien meestal wel de rauwe schoonheid ervan in. Maar toch hebben die eindeloze, lege vlaktes ook wel iets unheimisch.

Voor meer foto's kijk op: wereldreis2010.phanfare.com