Panama City is een contrastrijke stad. Het oerwoud ligt op een (flinke) steenworp van hypermoderne flatgebouwen. De oudste bewoners, traditioneel geklede Indianen, proberen hun handgeweven manden te verkopen aan de internationaal zeer gemêleerde expatgemeenschap en toeristen van de cruise schepen. Je kunt voor $2,30 een complete maaltijd bestellen in een populair Panamees restaurant maar je kunt ook een fortuin besteden aan de culinaire bedenksels van vermaarde chefs.
In Casco Viejo, het oude koloniale deel van de stad zie je die contrasten het sterkst. De meeste panden worden gedeeld door dicht opeengepakte bewoners die er al waren toen de hele wijk nog vervallen en gevaarlijk was. Fleurig wasgoed hangt tussen raamloze kozijnen en afgebladderde deuren. Planten groeien uit scheuren in de muren. Verspreid door diezelfde wijk staan ook panden die piekfijn gerenoveerd zijn nadat ze zijn opgekocht door (meest buitenlandse) investeerders.
Afgezien van dat het een apart gezicht is om deze twee uitersten als buurpanden afgewisseld te zien, geeft het ook een interessante mix aan bewoners. Tandeloze monden voeren geanimeerde gesprekken met smetteloos gebleekte gebitten. Ik zou nooit bedacht kunnen hebben dat een sfeer tegelijkertijd volks en sophisticated kan zijn maar toen we in Casco Viejo rondliepen wisten dat het bestond en dat het wat broeierig aanvoelde; alsof er ieder moment iets staat te gebeuren.
Mocht dat al zo zijn dan kan de politie snel ter plaatse zijn want op iedere straathoek staat een agent. Na de val van Noriega heeft de Panamese regering de macht en aantallen van leger en politie behoorlijk ingeperkt maar massale inzet van politie was volgens locals de enige manier om de wijk schoon te vegen en te houden. De aangrenzende wijken zijn nog wel gevaarlijk dus om in Casco Viejo te komen moet je in de auto met de portieren op slot. We werden regelmatig gewaarschuwd niet rond te gaan lopen dwalen.
Ons hotel aan de Amador Causeway stond ook in zo’n veilig gebied, vlak naast het kanaal. Geweldig om die schepen zo pal voor je balkon langs te zien schuiven. We konden er ’s avonds nog heerlijk wandelend terugkeren van het diner (5 km) en overdag zonder zorgen skaten.
De enige keer dat er opwinding ontstond over vermeend gevaar was toen zich een armdikke boa constrictor schuilhield in de berm. Wij waren juist aangenaam verrast en vonden het reuze interessant natuurlijk. De politie werd erbij gehaald en nadat die even bedachtzaam op zijn hoofd had gekrabd, trok hij zijn mobieltje om de brandweer te bellen. Die arriveerde met man en macht en was uren in de weer om het beest te vangen.
Toch brachten we de laatste avond in Panama City liever in Casco Viejo door. Om nog even de echte latino sfeer te proeven, op het sfeervolle plein te eten tussen de kleurrijke bewoners en de avond af te sluiten met een bezoek aan de opera La Traviata, van Verdi (door de Panamezen steevast uitgesproken als la trabiata van berdi). Dat Ad na zijn taalles het Spaans nog niet helemaal onder de knie heeft bleek toen hij dacht de aanwijzingen naar het herentoilet in het theater begrepen te hebben maar vervolgens in de dameskleedkamer terecht kwam. De opschudding zorgde voor diverse alt- en sopraangilletjes.
De (overigens matige) voorstelling begon een uur te laat en werd voorafgegaan door maar liefst drie speeches. De minister van cultuur, de directeur van het theater en de directeur-generaal van de opera vonden het allemaal nodig op het podium te staan. Echt latino hè; mañana, mañana, altijd later dan afgesproken. Voor ons dus de hoogste tijd om op te stappen.
Meer foto’s op http://wereldreis2010.phanfare.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten