Gretige steekbeestjes en andere kleine gluiperds zitten er volop in de jungle bij Gamboa en Chagres. Dat er tijdens de eerste poging om het Panama kanaal te graven meer dan 20.000 arbeiders zijn omgekomen vooral door ziekteverwekkende insecten verbaast ons niks. In die tijd (1880) dachten ze nog dat mieren de schuldigen waren. Die bijten inderdaad wel gemeen hebben we ervaren maar hoewel de pijn hevig opvlamt moeten er wel héél veel mieren aan te pas komen om dodelijk te zijn.
Uiteindelijk is Franse poging om het kanaal te graven opgegeven.
Toen de Amerikanen het stokje overnamen hebben ze eerst de gele koorts en malaria aangepakt en vervolgens het hele ontwerp herzien. Wat we nu kennen als het geslaagde resultaat van hun werk is eigenlijk meer een stuwmeer. Via een stelsel van sluizen aan weerszijden van het kanaal worden schepen 27 meter omhoog gebracht om via het ondergelopen land door te kunnen varen naar de overkant. Het is echt indrukwekkend om te zien hoe die enorme schepen dwars door de jungle varen langs kleine eilandjes die voorheen toppen van heuvels en bergen waren.
Voor dat genoegen betalen ze overigens wel tussen de $260.000 (groot cruise schip) en $307.000 (vol containerschip). Het kanaal is dan ook de belangrijkste inkomstenbron van Panama.
Wij voeren er met een klein bootje tussendoor en hadden een smile van oor tot oor: “yeah man, wij varen op het Pánama kanaal”. We gingen niet door de sluizen maar gingen de Chagres rivier op om te zoeken naar krokodillen, apen en luiaards. We hadden geluk want we zagen een aktieve luiaard die een beetje heen en weer slingerde terwijl hij zich uitvoerig krabde met die enorme klauwen. Met dat grijnzende hoofdje had hij zó mee kunnen doen in de muppet-show.
Voordat het kanaal er was brachten de Spanjaarden al goederen van de ene oceaan naar de andere via de Camino de Cruces. Dat pad bestaat nog deels en het leek ons mooi om dat te mountainbiken.
Alleen de fietsen die we konden krijgen hadden geen versnellingen dus het was nogal een zware tocht die we ook maar deels volbracht hebben. Ondanks de drukkende warmte en de mugjes (hoe meer je zweet hoe makkelijker ze je weten te vinden lijkt wel) was het prachtig. Het hoogtepunt van het bloeiseizoen voor orchideeën is pas eind november maar ook nu al schittert een aantal soorten in felle kleuren. En het wemelt er van de meest sierlijke vlinders. Het groen was te dicht om grotere zoogdieren te zien maar het onheilspellende geluid van ‘howler monkeys’ volgde ons een groot deel van de tocht.Eerder deze week gingen we ook op zoek naar zoogdieren maar dat was in de Pacifische oceaan. We hadden gehoord dat bultrug walvissen samenkomen in de wateren bij Pedasi om zich daar voort te planten. Die kans konden we natuurlijk niet voorbij laten gaan. Nu was het alleen nog zaak om een boot te vinden die ons daar naar toe kon brengen. Na wat rondvragen in het dorpje zag een lokale visserman er wel brood in wat bij te verdienen.
Op het strand aangekomen zagen we zijn polyester sloepje liggen waarmee we dachten naar zijn boot te varen. Maar nee: dit wás de vissersboot. Oef; hoe graag wilden we die walvissen eigenlijk zien en misschien zaten ze er al niet eens meer? We aarzelden om aan boord te gaan maar haalden onszelf over met het idee dat zo’n visserman heus wel weet wat hij doet.
We moesten kílometers de zee op en hoe verder we gingen hoe meer we van de ene hoge golf op de andere werden gesmeten maar we hebben ze gezien. Natuurlijk zie je het ook wel op TV (en waarschijnlijk zelfs veel beter) maar het is zo spectaculair om midden op zee te zijn, het zoute water in je gezicht te voelen spatten terwijl er zo iedere 10 minuten ergens in je buurt zo’n enorme bultrug (12-16 meter) uit het water springt, met zijn vinnen wappert of met zijn staart op het water slaat. Maar ook die 10 minuten dat je niks ziet zijn heel spannend want je weet dat er ieder moment weer ergens één kan opduiken. En in zo’n klein bootje wil je heel graag dat dat op veilige afstand is.
Meer foto’s op http://wereldreis2010.phanfare.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten