Shanghai heeft misschien wel de mooiste grootstedelijke boulevard ter wereld. Toegegeven: we hebbben ze niet allemaal gezien maar de klassieke (1850-1930) Europese panden aan de ene kant van de Huangpu rivier en de skyline met veelkleurige en –vormige wolkenkrabbers aan de andere kant is wel heel speciaal. Nu dit panorama ook aan beide oevers overloopt in de buitenissige architectuur van de World Expo is het ‘hard to beat’.
We hebben het van alle kanten bekeken. Het meest bijzonder vonden we het uitzicht vanaf de observatory van het World Financial Center, met zijn 747 meter de hoogste waar je op kunt.
In de vloer ervan zijn glasplaten verwerkt zodat je echt het gevoel krijgt boven de grond te zweven. Ik heb geen last van hoogtevrees maar een beetje draaierig werd ik er toch wel van.Toch waren we ook lichtelijk teleurgesteld en dat komt omdat we bij steden als Shanghai, maar ook bijvoorbeeld Saigon, Cairo, Nairobi en Casablanca hadden verwacht dat ze elegant en exotisch zouden zijn. Volgens mij heb ik dat geromantiseerde beeld afgeleid van films die daar spelen.
In ieder geval: er valt veel moois te zien en te beleven in Shanghai maar elegant en exotisch is het zeker niet. Het is natuurlijk een hele moderne stad met ook z’n nietszeggende kantoor- en flatgebouwen, veel auto- en busverkeer en hordes mensen die ook gewoon spijkerbroeken aan hebben. Zeker nu met de expo die iedere dag zo’n 300.000 tot 500.000 bezoekers trekt was het laveren tussen de mensenmassa’s door.
De expo zelf was zeker de moeite waard. We hebben er een lange dag geboeid rond gelopen en gingen alleen de paviljoens in waar geen rij stond. Dat waren vooral de paviljoens waar het stempelloket een aparte ingang had. Heel veel Chinese bezoekers zijn er voor 2 dingen: een foto van zichzelf voor het paviljoen en een stempel van het desbetreffende land in hun expo-paspoort.
Het gecombineerde Afrikaanse landen paviljoen had nog een andere publiekstrekker: een show van hitsig bewegende, schaars geklede dansers en danseressen. De Chinese menigte joelde uitzinnig. Wat trouwens wel heel typerend was voor de presentatie van de Afrikaanse landen is dat ze allemaal een groot staatsieportret van hun president hadden hangen (behalve Botswana, die had een paneel met foto’s van bewoners).
We constateerden tevreden dat het Nederlandse paviljoen veel bezoekers trok. De versgebakken stroopwafels en bitterballen werden zelfs mondjesmaat verkocht (wij aten liever bij het Spaanse paviljoen).
Vandaag reizen we door naar Nepal en laten China achter ons. Maar een aantal zaken zullen we beslist blijven volgen zoals:
- Het verdwijnen van de sinds 1 juni officiëel afgeschafte aanspreektitel ‘kameraad’ (tongzhi) bij overheidsdiensten. Zeker nu de homo gemeenschap die titel heeft gekaapt om op deze manier makkelijker de internetcensuur door de ‘net nannies’ te kunnen omzeilen.
- De merkbare onvrede vanwege het snel toenemen van inkomensverschillen en het
antwoord van de regering hierop met het programma: ‘leave no one behind’ met de
bedoeling scholing aanzienlijk te verbeteren.
- Wanneer de echte merken die hun flagship stores hier overal openen het zullen
winnen van de Anmani’s, Doir’s, Pumo’s en Prado’s.
- Hoe lang/kort het nog gaat duren voordat de groep van 44 miljoen Chinezen die in
2009 een buitenlandse reis maakten aanzwelt tot de door Ad gevreesde tsunami aan
Chinese toeristen die de Europese steden gaat overspoelen.
- En vooral of ze er ooit achter komen dat een boxspring bed niet gemaakt is uit 2
dikke met stof omkleedde betonnen blokken maar dat ze lekker zacht en verend
behoren te zijn…
Voor meer foto’s zie: http://wereldreis2010.phanfare.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten